Biz değişeceğiz, biz değiştireceğiz.
8 Mart kadınlar gününün gelişini en çok medyada dolaşan büyük markaların bam telimize basan reklamlarıyla anlıyoruz. Kadına şiddetin kınanması, daha fazla kadın çalışan-yönetici olması teşviki, kadınların her alanda var olabileceğinin ispatı temalı reklamlar… Hepimiz kadın olarak bunları biliyoruz ve destekliyoruz. Peki ya Ay’ın karanlık yüzü? Her şeyin başladığı yer olarak bizim kendimize davranışımız, kendimize verdiğimiz teşvik, kendimize olan inancımız, özgüvenimiz? Bunlardan da gelin biz bahsedelim biraz.
Durgun denizde herkes kaptan der bir özlü söz. İyi hissettiğimiz halimizde, her şeyin standart üzeri seyrettiği noktada, konfor alanımız içinde bazı şeyleri savunmak veya anlayışla karşılamak ne kolay. Televizyonumuzun karşısında x markasının kadınlar günü reklamını izlerken doluyor gözlerimiz. Evet kadınlar her şeyi başarabilir, birlikte güçlüyüz diyoruz. Ve ertesi gün uyanınca aynanın karşısına geçip beğenmediğimiz bedenimizi örtmeye çalışıyoruz. İşyerimize gidince haksızlığa uğradığımızda tuvalette gizlice ağlıyoruz, kimse abarttığımızı düşünmesin, patronumuza kaba cevap vermek istemeyiz. Öğlen yemeğinde yazın bikinilere gireceğimiz için kendimizi çok sevdiğimiz tatlıdan mahrum bıraktıktan sonra telefonumuza bakıyoruz. O’ndan mesaj gelmemiş. Acaba yanlış bir şey mi yaptık? Neden yazmıyor? Biri fotoğrafını beğenmiş, vay orospu!
Biz, kutsal kitaplarda Havva’nın Adem’i "kandırıp” cennetten kovuluşu anlatılarak büyütülüyoruz. Biz doğurganlığımızın işaretinin "hastalık” olduğuna inandırılarak büyüyoruz. Saklanması gereken, hassas, porselen bir oyuncak, pamuklara sarılması gereken bir prenses olduğumuz tembihleniyor. Buna rağmen kızını dövmeyen dizini dövüyor, yuvayı dişi kuş yapıyor. Su testisi su yolunda kırılıyor. Hem cinsiyetimizden soyutlanalım ama hem de cinsel olarak hizmet edelim isteniyor. Bunlar kimin işine geliyor?
Hepimizin bu düzeni yıkmak için en temel yapıtaşından, kendimizden başlayarak bir dönüşüme girmesi gerekiyor. Önce bizim kendi özümüze inanmamız, kendi özümüze değer vermemiz gerekiyor ki, gerçek bir birlikten bahsedebilelim. Kendi haklarımızı korumayı öğrenebilelim ki başkalarının haklarını da koruyabilelim. Kendimizin değerini fark edelim ve bize lütfedilen kırıntılara tamah etmeyelim. Kendi bedenimiz üzerinde hâkim biz olalım ki başkalarının onun üzerinde tahakkümüne izin vermeyelim. Gücümüzü, bütün bu öğretilenleri silip yeniden yazarak geri almaya ihtiyacımız var. Talep etmeye ihtiyacımız var. Kibar olarak, saklanarak, bize biçilmiş kalıplara uyarak, oyunu kuralına göre oynayarak değil.
Söylemesi hep havada kalıyor gibi. Ne yapabilirim? Ben ne yapabilirim ki hashtag açmaktan, sosyal medyada paylaşım yapmaktan başka? Ne yapabilirim erkek düşmanı mı olayım, evlenmeyeyim mi? Ne yapayım, benim gece mini etek giyerek özgürlüğümü ilan etmemin, köyde babasından dayak yiyen, eniştesinden tacize uğrayan, 3-5 koyuna satılan kıza ne hayrı var? Ben beden olumladım diye mi kurtulacak kadınlar?
Evet kardeşim, bir yerde öyle olacak. Çünkü kendimizden başlayarak domino taşı gibi etki edeceğiz dünyaya. Biz kendimize inanacağız, iş yerimizde- günlük hayatımızda etki edeceğiz, birbirimizin arkasında duracağız. Emeğimize değer vereceğiz, verdireceğiz. Yanlış düşünenlere doğrusunu kafasına kaka kaka öğreteceğiz, söyleyeceğiz. Var oluşumuzu gözlerine sokacağız. Var oluşumuzu inkâr edenleri bitireceğiz. Kendimizi-birbirimizi koruyacağız, korutacağız. Politik koşulları lehimize çevireceğiz. Hepimiz özgür ve eşit olana kadar, hiçbirimiz değiliz. Ama birimiz bile yapabiliyorsa, hepimiz yapmış gibi sevineceğiz. Biz değişeceğiz, biz değiştireceğiz.
Şimdi, yarın 8 Mart Emekçi Kadınlar günü. Uyan ve düşün. Aynaya baktığında kafandaki düşünce sana iyi geliyor mu? Giyinirken düşün, senin bedenin mi giydirdiğin? Susarken yuttuğun kimin sesi? Bu hayatın kime hizmet ediyor? Neye tamah ediyorsun? Kimin düşüncesiyle konuşuyor kafandaki ses? Yarın yeniden başlasın, hepimizin 8 Mart’ı kutlu olsun.